Ulysses, a famous Greek hero, took a prominent part in the long siege of Troy. After the fall of the city, he set out with his followers on his homeward voyage to Ithaca, an island of which he was king; but being driven out of his course by northerly winds, he was compelled to touch at the country of the Lotus-Eaters, who are supposed to have lived on the north coast of Africa. Some of his comrades were so delighted with the lotus fruit that they wished to remain in the country, but Ulysses compelled them to embark again and continued his voyage. He next came to the island of Sicily and fell into the hands of the giant Polyphemus, one of the Cyclopes. After several of his comrades had been killed by this monster, Ulysses made his escape by stratagem and reached the country of the winds. Here he received the help of Aeolus, king of the winds, and having set sail again arrived within sight of Ithaca; but owing to the folly of his companions, the winds became suddenly adverse and he was again driven back. He then touched at an island which was the home of Circe, a powerful enchantress, who exercised her charms on his companions and turned them into swine. By the help of the god Mercury, Ulysses not only escaped this fate himself, but also forced Circe to restore her victims to human shape. After staying a year with Circe he again set out and eventually reached his home.
Part I. Homeward Bound
Urbem Trōiam ā Graecīs decem annōs obsessam esse satis cōnstat; dē hōc enim bellō Homērus, maximus poētārum Graecōrum, Īliadem, opus nōtissimum, scrīpsit. Trōiā tandem per īnsidiās captā, Graecī longō bellō fessī domum redīre mātūrāvērunt. Omnibus rēbus igitur ad profectiōnem parātīs, nāvēs dēdūxērunt, et tempestātem idōneam nactī magnō cum gaudiō solvērunt. Erat inter primōs Graecōrum Ulixēs quīdam, vir summae virtūtis ac prūdentiae, quem dīcunt nōnnullī dolum istum excōgitāsse quō Trōiam captam esse cōnstat. Hic rēgnum īnsulae Ithacae obtinuerat, et paulō antequam cum reliquīs Graecīs ad bellum profectus est, puellam fōrmōsissimam, nōmine Pēnelopēn, in mātrimōnium dūxerat. Nunc igitur cum iam decem annōs quasi in exsiliō cōnsūmpsisset, magnā cupiditāte patriae et uxōris videndae ārdēbat.
Part II. The Lotus-Eaters
Postquam tamen pauca mīlia passuum ā lītore Trōiae prōgressī sunt, tanta tempestās subitō coörta est ut nūlla nāvium cursum tenēre posset, sed aliae aliās in partēs disicerentur. Nāvis autem, quā ipse Ulixēs vehēbātur, vī tempestātis ad merīdiem dēlāta decimō diē ad lītus Libyae appulsa est. Ancorīs iactīs, Ulixēs cōnstituit nōnnūllōs ē sociīs in terram expōnere, quī aquam ad nāvem referrent et quālis esset nātūra eius regiōnis cognōscerent. Hī igitur ē nāvī ēgressī imperāta facere parābant. Dum tamen fontem quaerunt, quibusdam ex incolīs obviam factī ab eīs hospitiō acceptī sunt. Accidit autem ut māior pars vīctūs eōrum hominum in mīrō quōdam frūctū quem ‘lōtum’ appellābant cōnsisteret. Quam cum Graecī gustāssent, patriae et sociōrum statim oblītī cōnfirmāvērunt sē semper in eā terrā mānsūrōs, ut dulcī illō cibō in perpetuum vēscerentur.
Part III. The Rescue
Ulixēs cum ab hōrā septimā ad vesperum exspectāsset, veritus nē sociī suī in perīculō versārentur, nōnnūllōs ē reliquīs mīsit, ut quae causa esset morae cognōscerent. Hī igitur in terram expositī ad vīcum quī nōn longē aberat sē contulērunt; quō cum vēnissent, sociōs suōs quasi vīnō ēbriōs repperērunt. Tum ubi causam veniendī docuērunt, eīs persuādēre cōnābantur ut sēcum ad nāvem redīrent. Illī tamen resistere ac manū sē dēfendere coepērunt, saepe clāmitantēs sē numquam ex eō locō abitūrōs. Quae cum ita essent, nūntiī rē īnfectā ad Ulixem rediērunt. Hīs rēbus cognitīs ipse cum omnibus quī in nāvī relictī erant ad locum vēnit; et sociōs suōs frūstrā hortātus ut suā sponte redīrent, manibus eōrum post terga vīnctīs invītōs ad nāvem reportāvit. Tum ancorīs sublātīs quam celerrimē ē portū solvit.
Part IV. The One-Eyed Giant
Postquam eā tōtā nocte rēmīs contendērunt, postrīdiē ad terram ignōtam nāvem appulērunt. Tum, quod nātūram eius regiōnis ignōrābat, ipse Ulixēs cum duodecim ē sociīs in terram ēgressus loca explōrāre cōnstituit. Paulum ā lītore prōgressī ad spēluncam ingentem pervēnērunt, quam habitārī sēnsērunt; eius enim introitum et nātūrā locī et manū mūnītum esse animadvertērunt. Mox, etsī intellegēbant sē nōn sine perīculō id factūrōs, spēluncam intrāvērunt; quod cum fēcissent, magnam cōpiam lactis in vāsīs ingentibus conditam invēnērunt. Dum tamen mīrantur quis in eā sēde habitāret, sonitum terribilem audīvērunt, et oculīs ad portam tortīs mōnstrum horribile vīdērunt, hūmānā quidem speciē et figūrā, sed ingentī magnitūdine corporis. Cum autem animadvertissent mōnstrum ūnum oculum tantum habēre in mediā fronte positum, intellēxērunt hunc esse ūnum ē Cyclōpibus, dē quibus fāmam iam accēperant.
Part V. The Giant's Supper
Cyclōpēs autem pāstōrēs erant quīdam quī īnsulam Siciliam et praecipuē montem Aetnam incolēbant; ibi enim Volcānus, praeses fabrōrum et ignis inventor, cuius servī Cyclōpēs erant, officīnam suam habēbat. Graecī igitur simul ac mōnstrum vīdērunt, terrōre paene exanimātī in interiōrem partem spēluncae refūgērunt et sē ibi abdere cōnābantur. Polyphēmus autem (sīc enim Cyclōps appellābatur) pecus suum in spēluncam compulit; deinde, cum saxō ingentī portam obstrūxisset, ignem in mediā spēluncā fēcit. Hōc factō, oculō omnia perlūstrabat, et cum sēnsisset hominēs in interiōre parte spēluncae esse abditōs, magnā vōce exclāmāvit: "Quī hominēs estis? Mercātōrēs an latrōnēs?" Tum Ulixēs respondit sē neque mercātōrēs esse neque praedandī causā vēnisse; sed ā Trōiā redeuntēs vī tempestātum ā rēctō cursū dēpulsōs esse. Ōrāvit etiam ut sibi sine iniūriā abīre licēret. Tum Polyphēmus quaesīvit ubi esset nāvis quā vectī essent; sed Ulixēs, cum sibi maximē praecavendum esse bene intellegeret, respondit nāvem suam in rūpīs coniectam omnīnō frāctam esse. Polyphēmus autem nūllō responsō datō duo ē sociīs manū corripuit, et membrīs eōrum dīvulsīs carnem dēvorāre coepit.
Part VI. A Desperate Situation
Dum haec geruntur, Graecōrum animōs tantus terror occupāvit ut nē vōcem quidem ēdere possent, sed omnī spē salūtis dēpositā mortem praesentem exspectārent. Polyphēmus, postquam famēs hāc tam horribilī cēnā dēpulsa est, humī prōstrātus somnō sē dedit. Quod cum vīdisset Ulixēs, tantam occāsiōnem reī gerendae nōn omittendam arbitrātus, pectus mōnstrī gladiō trānsfīgere voluit. Cum tamen nihil temere agendum exīstimāret, cōnstituit explōrāre, antequam hoc faceret, quā ratiōne ex spēluncā ēvādere possent. At cum saxum animadvertisset quō introitus obstrūctus erat, nihil sibi prōfutūrum intellēxit sī Polyphēmum interfēcisset. Tanta enim erat eius saxī magnitūdō ut nē ā decem quidem hominibus āmōvērī posset. Quae cum ita essent, Ulixēs hōc cōnātū dēstitit et ad sociōs rediit; quī cum intellēxissent quō in locō rēs essent, nūllā spē salūtis oblātā dē fortūnīs suīs dēspērāre coepērunt. Ille tamen nē animōs dēmitterent vehementer hortātus est.
Part VII. A Plan for Vengeance
Ortā lūce Polyphēmus iam ē somnō excitātus idem quod hesternō diē fēcit; correptīs enim duōbus ē reliquīs virīs carnem eōrum sine morā dēvorāvit. Tum, cum saxum āmōvisset, ipse cum pecore suō ex spēluncā prōgressus est; quod cum Graecī vidērent, magnam in spem sē post paulum ēvāsūrōs vēnērunt. Mox tamen ab hāc spē repulsī sunt; nam Polyphēmus, postquam omnēs ovēs exiērunt, saxum in locum restituit. Reliquī omnī spē salūtis dēpositā lāmentīs lacrimīsque sē dēdidērunt; Ulixēs vērō, quī, ut suprā dēmōnstrāvimus, vir magnī fuit cōnsilī, etsī intellegēbat rem in discrīmine esse, nōndum omnīnō dēspērābat. Tandem, postquam diū haec tōtō animō cōgitāvit, hoc cōnsilium cēpit. Ē lignīs quae in spēluncā reposita erant pālum magnum dēlēgit. Hunc summā cum dīligentiā praeacūtum fēcit; tum, postquam sociīs quid fierī vellet ostendit, reditum Polyphēmī exspectābat.
Part VIII. A Glass Too Much
Sub vesperum Polyphēmus ad spēluncam rediit, et eōdem modō quō anteā cēnāvit. Tum Ulixēs ūtrem vīnī prompsit, quem forte (id quod eī erat salūtī) sēcum attulerat; et postquam magnum pōculum vīnō complēvit, mōnstrum ad bibendum prōvocāvit. Polyphēmus, quī numquam anteā vīnum gustāverat, tōtum pōculum statim exhausit; quod cum fēcisset, tantam voluptātem percēpit ut iterum et tertium pōculum rēplērī iusserit. Tum, cum quaesīvisset quō nōmine Ulixēs appellārētur, ille respondit sē Nēminem appellārī; quod cum audīvisset, Polyphēmus ita locūtus est: “Hanc tibi grātiam prō tantō beneficiō referam; tē postrēmum omnium dēvorābō.” Hoc cum dīxisset, cibō vīnōque gravis recubuit et brevī tempore somnō oppressus est. Tum Ulixēs sociīs convocātīs, "Habēmus," inquit, "quam petīvimus facultātem; nē igitur tantam occāsiōnem reī gerendae omittāmus."
Part IX. The Blinding of Polyphemus
Hāc ōrātiōne habitā, postquam extrēmum pālum ignī calefēcit, oculum Polyphēmī dormientis ferventī lignō perfōdit; quō factō omnēs in dīversās spēluncae partēs sē abdidērunt. At ille subitō illō dolōre oculī ē somnō excitātus clāmōrem terribilem sustulit, et dum per spēluncam errat, Ulixem manū prehendere cōnābātur; cum tamen iam omnīnō caecus esset, nūllō modō hoc efficere potuit. Intereā reliquī Cyclōpēs, clāmōre audītō, undique ad spēluncam convēnērunt, et ad introitum adstantēs quid Polyphēmus ageret quaesīvērunt, et quam ob causam tantum clāmōrem sustulisset. Ille respondit sē graviter vulnerātum esse et magnō dolōre adficī. Cum tamen posteā quaesīvissent quis eī vim intulisset, respondit ille Nēminem id fēcisse; quibus rēbus audītīs ūnus ē Cyclōpibus: “At sī nēmō,” inquit, “tē vulnerāvit, haud dubium est quīn cōnsiliō deōrum, quibus resistere nec possumus nec volumus, hōc suppliciō adficiāris.” Hoc cum dīxisset, abiērunt Cyclōpēs eum in insāniam incidisse arbitrātī.
Part X. The Escape
Polyphēmus, ubi sociōs suōs abiisse sēnsit, furōre atque āmentiā impulsus Ulixem iterum quaerere coepit; tandem cum portam invēnisset, saxum quō obstrūcta erat āmovit, ut pecus in agrōs exīret. Tum ipse in introitū cōnsēdit, et ut quaeque ovis ad hunc locum vēnerat, eius tergum manibus tractābat, nē virī inter ovēs exīre possent. Quod cum animadvertisset Ulixēs, intellēxit omnem spem salūtis in dolō magis quam in virtūte pōnī. Itaque hoc cōnsilium iniit. Prīmum trēs quās vīdit pinguissimās ex ovibus dēlēgit, quās cum inter sē vīminibus coniūnxisset, ūnum ex sociīs suīs ventribus eārum ita subiēcit ut omnīnō latēret; deinde ovēs hominem sēcum ferentēs ad portam ēgit. Id accidit quod fore suspicātus erat. Polyphēmus enim postquam terga ovium manibus tractāvit, eās praeterīre passus est. Ulixēs ubi rem tam fēlīciter ēvēnisse vīdit, omnēs sociōs suōs ex ōrdine eōdem modō ēmīsit; quō factō ipse novissimus ēvāsit.
Part XI. Out of Danger
Hīs rēbus ita cōnfectīs, Ulixēs veritus nē Polyphēmus fraudem sentīret, cum sociīs quam celerrimē ad lītus contendit; quō cum vēnissent, ab eīs quī nāvī praesidiō relictī erant magnā cum laetitiā exceptī sunt. Hī enim cum anxiīs animīs iam trēs diēs continuōs reditum eōrum exspectāvissent, suspicātī (id quidem quod erat) eōs in aliquod perīculum magnum incidisse, ipsī auxiliandī causā ēgredī parābant. Tum Ulixēs nōn satis tūtum arbitrātus in eō locō manēre, quam celerrimē proficīscī cōnstituit. Iussit igitur omnēs nāvem cōnscendere, et ancorīs sublātīs paulum ā lītore in altum prōvectus est. Tum magnā vōce exclāmāvit: "Tū, Polyphēme, quī iūra hospitī spernis, iūstam et dēbitam poenam immānitātis tuae solvistī." Hāc vōce audītā Polyphēmus īrā vehementer commōtus ad mare sē contulit, et ubi nāvem paulum ā lītore remōtam esse intellēxit, saxum ingēns manū correptum in eam partem coniēcit unde vōcem venīre sēnsit. Graecī autem, etsī nōn multum āfuit quīn submergerentur, nūllō damnō acceptō cursum tenuērunt.
Part XII. The Country of the Winds
Pauca mīlia passuum ab eō locō prōgressus Ulixēs ad īnsulam Aeoliam nāvem appulit. Haec patria erat ventōrum, “Hīc vastō rēx Aeolus antrō luctantēs ventōs tempestātēsque sonōrās imperiō premit ac vinclīs et carcere frēnat.” Ibi rēx ipse Graecōs hospitiō excēpit, atque eīs persuāsit ut ad recuperandās vīrēs paucōs diēs in eā regiōne commorārentur. Septimō diē, cum sociī ē labōribus sē recēpissent, Ulixēs, nē annī tempore ā nāvigātiōne exclūderētur, sibi sine morā proficīscendum statuit. Tum Aeolus, quī sciēbat Ulixem cupidissimum esse patriae videndae, eī iam profectūrō magnum saccum ē coriō cōnfectum dedit, in quō ventōs omnēs praeter ūnum inclūserat. Zephyrum tantum solverat, quod ille ventus ab īnsulā Aeoliā ad Ithacam nāvigantī est secundus. Ulixēs hoc dōnum libenter accēpit, et grātiīs prō tantō beneficiō actīs saccum ad mālum alligāvit. Tum omnibus rēbus ad profectiōnem parātīs merīdiānō ferē tempore ē portū solvit.
Part XIII. The Wind Bag
Novem diēs secundissimō ventō cursum tenuērunt, iamque in cōnspectum patriae suae vēnerant, cum Ulixēs lassitūdine cōnfectus (ipse enim gubernābat) ad quiētem capiendam recubuit. At sociī, quī iam dūdum mīrābantur quid in illō saccō inclūsum esset, cum ducem somnō oppressum vidērent, tantam occāsiōnem nōn omittendam arbitrātī sunt; crēdēbant enim aurum et argentum ibi esse cēlāta. Itaque spē lucrī adductī saccum sine morā solvērunt, quō factō ventī “velut agmine factō, quā data porta, ruunt et terrās turbine perflant.” Hīc tanta tempestās subitō coörta est ut illī cursum tenēre nōn possent sed in eandem partem unde erant profectī referrentur. Ulixēs ē somnō excitātus quō in locō rēs esset statim intellēxit; saccum solūtum, Ithacam post tergum relictam vīdit. Tum vērō īrā vehementer exārsit sociōsque obiurgābat quod cupiditāte pecūniae adductī spem patriae videndae prōiēcissent.
Part XIV. A Drawing of Lots
Brevī spatiō intermissō, Graecī īnsulae cuidam appropinquāvērunt in quā Circē, fīlia Sōlis, habitābat. Quō cum nāvem appulisset, Ulixēs in terram frūmentandī causā ēgrediendum esse statuit; nam cognōverat frūmentum quod in nāvī habērent iam dēficere. Sociīs igitur ad sē convocātīs quō in locō rēs esset et quid fierī vellet ostendit. Cum tamen omnēs memoriā tenērent quam crūdēlī morte necātī essent eī quī nūper ē nāvī ēgressī essent, nēmō repertus est quī hoc negōtium suscipere vellet. Quae cum ita essent, rēs ad contrōversiam dēducta est. Tandem Ulixēs cōnsēnsū omnium sociōs in duās partēs dīvīsit, quārum alterī Eurylochus, vir summae virtūtis, alterī ipse praeesset. Tum hī inter sē sortītī sunt uter in terram ēgrederētur. Hōc factō, Eurylochō sorte ēvēnit ut cum duōbus et vigintī sociīs rem susciperet.
Part XV. The House of the Enchantress
Hīs rēbus ita cōnstitūtīs eī quī sortītī erant in interiōrem partem īnsulae profectī sunt. Tantus tamen timor animōs eōrum occupāverat ut nihil dubitārent quīn mortī obviam īrent. Vix quidem poterant eī quī in nāvī relictī erant lacrimās tenēre; crēdēbant enim sē sociōs suōs numquam post hoc tempus visūrōs. Illī autem aliquantum itineris prōgressī ad vīllam quandam pervēnērunt summā magnificentiā aedificātam, cuius ad ōstium cum adiissent, cantum dulcissimum audīvērunt. Tanta autem fuit eius vōcis dulcēdō ut nūllō modō retinērī possent quīn iānuam pulsārent. Hōc factō ipsa Circē forās exiit, et summā cum benignitāte omnēs in hospitium invītāvit. Eurylochus īnsidiās sibi comparārī suspicātus forīs exspectāre cōnstituit, sed reliquī reī novitāte adductī intrāvērunt. Cēnam magnificam omnibus rēbus instrūctam invēnērunt et iussū dominae libentissimē accubuērunt. At Circē vīnum quod servī apposuērunt medicāmentō quōdam miscuerat; quod cum Graecī bibissent, gravī somnō subitō oppressī sunt.
Part XVI. The Charm
Tum Circē, quae artis magicae summam scientiam habēbat, baculō aureō quod gerēbat capita eōrum tetigit; quō factō omnēs in porcōs subitō conversī sunt. Intereā Eurylochus ignārus quid in aedibus agerētur ad ōstium sedēbat; postquam tamen ad sōlis occāsum anxiō animō et sollicitō exspectāvit, sōlus ad nāvem regredī cōnstituit. Eō cum vēnisset, sollicitūdine ac timōre tam perturbātus fuit ut quae vīdisset vix dīlūcidē nārrāre posset. Ulixēs autem satis intellēxit sociōs suōs in perīculō versārī, et gladiō correptō Eurylochō imperāvit ut sine morā viam ad istam domum dēmōnstrāret. Ille tamen multīs cum lacrimīs Ulixem complexus obsecrāre coepit nē in tantum perīculum sē committeret; sī quid gravius eī accidisset, omnium salūtem in summō discrīmine futūram. Ulixēs autem respondit sē nēminem invītum sēcum adductūrum; eī licēre, sī māllet, in nāvī manēre; sē ipsum sine ūllō praesidiō rem susceptūrum. Hoc cum magnā vōce dīxisset, ē nāvī dēsiluit et nūllō sequente sōlus in viam sē dedit.
Part XVII. The Countercharm
Aliquantum itineris prōgressus ad vīllam magnificam pervēnit, quam cum oculīs perlūstrāsset, statim intrāre statuit; intellēxit enim hanc esse eandem domum dē quā Eurylochus mentiōnem fēcisset. At cum in eō esset ut līmen intrāret, subitō eī obviam stetit adulēscēns fōrmā pulcherrimā aureum baculum gerēns. Hic Ulixem iam domum intrantem manū corripuit et, “Quō ruis?” inquit. “Nōnne scīs hanc esse Circēs domum? Hīc inclūsī sunt amīcī tuī ex hūmānā speciē in porcōs conversī. Num vīs ipse in eandem calamitātem venīre?" Ulixēs simul ac vōcem audīvit, deum Mercurium agnōvit; nūllīs tamen precibus ab īnstitūtō cōnsiliō dēterrērī potuit. Quod cum Mercurius sēnsisset, herbam quandam eī dedit, quam contrā carmina multum valēre dicēbat. “Hanc cape,” inquit, “et ubi Circē tē baculō tetigerit, tū strictō gladiō impetum in eam vidē ut faciās.” Mercurius postquam fīnem loquendī fēcit, “mortālis vīsūs mediō sermōne relīquit, et procul in tenuem ex oculīs ēvānuit auram.”
Part XVIII. The Enchantress is Foiled
Brevī intermissō spatiō Ulixēs ad omnia perīcula subeunda parātus iānuam pulsāvit, et foribus patefactīs ab ipsā Circē benignē exceptus est. Omnia eōdem modō atque anteā facta sunt. Cēnam magnificē īnstrūctam vīdit et accumbere iussus est. Mox, ubi famēs cibō depulsa est, Circē pōculum aureum vīnō replētum Ulixī dedit. Ille etsī suspicātus est venēnum sibi parātum esse, pōculum exhausit; quō factō Circē postquam caput eius baculō tetigit, ea verba locūta est quibus sociōs eius anteā in porcōs converterat. Rēs tamen omnīnō aliter ēvēnit atque illa spērāverat. Tanta enim vīs erat eius herbae quam Ulixī Mercurius dederat ut neque venēnum neque verba quicquam efficere possent. Ulixēs autem, ut eī praeceptum erat, gladiō strictō impetum in eam fēcit et mortem minitābātur. Circē cum artem suam nihil valēre sēnsisset, multīs cum lacrimīs eum obsecrāre coepit nē sibi vītam adimeret.
Part XIX. Men Once More
Ulixēs autem ubi sēnsit eam timōre perterritam esse, postulāvit ut sociōs suōs sine morā in hūmānam speciem redūceret (certior enim factus erat ā deō Mercuriō eōs in porcōs conversōs esse); nisi id factum esset, sē dēbitās poenās sūmptūrum ostendit. Circē hīs rēbus graviter commōta eī ad pedēs sē prōiēcit, et multīs cum lacrimīs iūre iūrandō cōnfirmāvit sē quae ille imperāsset omnia factūram. Tum porcōs in ātrium immittī iussit. Illī datō signō irruērunt, et cum ducem suum agnōvissent, magnō dolōre affectī sunt quod nūllō modō eum dē rēbus suīs certiōrem facere poterant. Circē tamen unguentō quōdam corpora eōrum ūnxit; quō factō sunt omnēs statim in hūmānam speciem reductī. Magnō cum gaudiō Ulixēs suōs amīcōs agnōvit, et nūntium ad lītus mīsit, quī reliquīs Graecīs sociōs receptōs esse dīceret. Illī autem hīs rēbus cognitīs statim ad domum Circaeam sē contulērunt; quō cum vēnissent, ūniversī laetitiae sē dedērunt.
Part XX. Afloat Again
Postrīdiē eius diēī Ulixēs ex hāc īnsulā quam celerrimē discēdere in animō habēbat. Circē tamen cum haec cognōvisset, ex ōdiō ad amōrem conversa omnibus precibus eum orāre et obtestārī coepit ut paucōs diēs apud sē morārētur; quā rē tandem impetrātā, tanta beneficia in eum contulit ut facile eī persuāsum sit ut diūtius manēret. Postquam tamen tōtum annum apud Circēn cōnsūmpserat, Ulixēs magnō desideriō patriae suae mōtus est. Sociīs igitur ad sē convocātīs quid in animō habēret ostendit. Ubi tamen ad lītus dēscendit, nāvem suam tempestātibus tam afflictam invēnit ut ad nāvigandum paene inūtilis esset. Hāc rē cognitā omnia quae ad nāvēs reficiendās ūsuī essent comparārī iussit, quā in rē tantam dīligentiam omnēs adhibēbant ut ante tertium diem opus perfēcerint. At Circē ubi omnia ad profectiōnem parāta esse vīdit, rem aegrē ferēbat et Ulixem vehementer obsecrābat ut eō cōnsiliō dēsisteret. Ille tamen, nē annī tempore ā nāvigātiōne exclūderētur, mātūrandum sibi exīstimāvit, et tempestātem idōneam nactus nāvem solvit. Multa quidem perīcula Ulixī subeunda erant antequam in patriam suam pervenīret, quae tamen hōc locō longum est perscrībere.